“Bir kere kopunca gerçekten yok olacaklarını sanıyor insan. Bir daha hissetmeyeceğini. Ama tam tersi.” Sesim boğuluyormuşum gibi çıkıyordu. “Bir parçamken canımı bu kadar acıtmıyordu.”
Düşünüyordum da; onunla birlikte, kendi yağında kavrularak geçen bir ömür fikri, tüm bu karanlığın ortasında yakılan bir meşale gibiydi. Onun bana olan sevgisi de öyle.
Beni asla terk etmeyeceğini söylemişti ama ben artık onu bulamıyordum. Bana söz vermişti. Söz vermişti.
Fakat görünüşe göre verdiği sözlerin garantisi yoktu.