Stephanie Barron

yorgun bir yüzücü zaman dalgalarında ellerimi havaya kaldırıyorum bırak kapansın üstümü bambaşka bir diyara asırlarca ve bu şatoyla gülü gömülü gömülü zamanda ve uykuda o kadar mahmur o kadar azman ki taşın üstünde yeşildir yosun ve liken lekeler girişi orada bir resme battım gömülmüş suya ne rüzgara kapılan ne de karışan sedaya aldatıcı dokunsan kırılacak uzak yıllar yılı derinlikte batık durgun bir hendeğin suları gibi ama çürüyen geçitlerin kah dışarısı kah içi kımıldıyorum yok bir hareket bir titreme dahi sular dalgansa da sallanır oradaki aksi.