Ziya Osman Saba, hakkında yazılmış biyografisini okuduğumdan bu yana merakla kendi eserlerini okumayı beklediğim bir yazardır. ilk olarak toplu şiirlerini içeren kitabı " Cümlemiz " geldi. ' Elimin altında olan Gazete ve dergilerde yayınlanmış makalelerini içeren " Konuşanlar bir hüzünle sesinde" ve bir dönemin hüznünü yansıttığını düşündüğüm öykülerden oluşan " Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesi" de yakın zamanda bünyeye katılır diye umuyorum. Metro yolculuğumda yanımda olan bu şiirleri okurken gözlerimin dolması bir an da olsa paniklememe sebep olmuştu. Öyle saf şiirler ki bunlar, içinde zerre kötü, zerre kötülük yok. Ölüm bile tatlı bir melek. Anne, baba, eş, çocuk, ev, sıcak yuva, kurulan hayaller, yitip giden yakınlar, Allah'a yakarışlar, ölümü kabullenişler, bekleyişler, selviler, sokaklar, komşular, kaldırım taşları, arkadaşlar ( özellikle Cahit Sıtkı Tarancı ), gökyüzü, ağaçlar... Sanki içine kötülüğün uğramadığı bir insan Ziya Osman Saba. Herkesin keşfetmesi dileğiyle...
