Ey zâir-i sâhib-nefes,
hubb-ı sivâdan meyli kes.
Dünyâda kalmaz hiç kes,
Allahü bes, bâkî heves.
[Ey ziyarete gelen diri insan! Allah’tan başka hiçbir şeye gönül verme! Dünyada kimse kalmaz. Allah’tan başkası bir şey yapamaz. Ondan başka kimse kalmaz!]
Her ten biter bir derd ile,
geh germ ile geh serd ile,
Uğraşmağa bir ferd ile,
değmez bu dünyâ-yı ehas.
[Herkesin bir derdi olur. Tatlı, acı günler olur. Bu alçak dünya, kimse ile uğraşmaya değmez.]