Büyük bilge Cicero'nun da dediği gibi: Praeteria mutare non passumus. Geçmiş geçmişte kalmıştır. O halde bazı insanların geçmişi sürekli yeniden canlandırma ihtiyacı neden kaynaklanır?
Mecnun olmak böyle bir şeydi işte. Güneşli ve huzurlu bir sabaha uyandığımda bile, içimde şimşekler çakıyor, fırtınalar kopuyor ve tüm varlığım tek bir düşünceye odaklanıyordu: Onu bir daha ne zaman görebilirim?