Bu kitaplara bakarken bir hazine görmüş gibi olmuştum. Bütün bu düşünceleri öğrenmeyi ne kadar isterdim ! Bir kitabı açtım ve sayfalarındaki harfleri okşadım, insanların uğruna tapınaklar inşa ettiği sözcüklerin gücünü merak ettim."
Oturma odasından onları seyrediyor, keşke hayat bir video kaset gibi olsaydı diye düşünüyordum. O zaman kaseti başa alıp hayatımın belli anlarını yeniden yaşayabilirdim.
"Kimse böyle kayıp çocukları aramaz madam. Gecekondu mahallelerinde yaşayan onca çocuğa bir bakın onlara bakacak kimse yoktur, kaybolduklarında endişelenecek biri bile bulunmaz."
"Bazen, Mukta... gökyüzüne baktığında karanlık olduğunu görürsün. Kime güveneceğini bilemezsin. Seni bu karanlıktan çekip kurtarabilecek kimse var mı, merak edersin. Fakat inan bana, bir gün gökyüzümüz yeniden aydınlanacak. Umutlu görünecek."
"Tara, bazen yeni bir hayat, yeni bir hayal kurmak zorundayız, özellikle eski hayatımız artık bize göre olmadığında" dedi babam bana, uçak inmek için alçalırken.
"Amma, öldüğümüzde yıldızlara dönüştüğümüzü söylerdi. Ölünce bir yıldıza dönüşüp beni seyredeceğini söylerdi. Ama o kadar çoklar ki. Hangisi Amma bilmiyorum. İyice baksam görebilirim belki. Bana bir işaret gönderebilir.