Viktor Stepanoviç buna haletiruhiye diyor. Çalmaya başlamadan önce, bestenin, kalbimizde gizlenen karşılığını keşfetmeliymişiz. Ben de bu parçayı çalarken annemi düşünüyorum. Onunla ilgili birkaç hatıranın zaman içinde nasıl yavaş yavaş yok olduğunu düşünüyor ve ondan sonra çalmaya başlıyorum.”
Chopin bu küçük kompozisyonuyla -belki sevgilisini kaybettiği için, belki de sabah çayırda gördüğü sis yüzünden- ne tür bir gönül yarasını dile getirmek istemişse, o duygu işte orada, bestecinin ölümünden yüz yıl sonra Metropol Oteli'nin balo salonundaydı ve dolu dolu yaşanmaya hazırdı.
Geçen her yıl, ondan biraz daha fazla şey alıp götürüyordu sanki ve ben bir gün gelecek, onu tamamen unutacağım diye korkmaya başlamıştım. Ama işin gerçeği, aradan ne kadar zaman geçerse geçsin, sevdiğimiz insanları tamamen unutmamız olanaksız.”