Bu değişmez bir kural bende. "Anne olduğum günden beri tüm evlatlar benim!"
Ah bir damla gözyaşı görsem bir çocukta, alıp kucağıma sarıp sarmalasam, şşşş geçti her şey çok güzel olacak desem ve o çocuk gülse...hep gülse.
Çevremdeki insanların bazen bazı yanlış tutumlarını yadırgarken "belki de vardır bir sebebi" derken buluyorum kendimi. Kimse sebepsiz kötü olamaz gibi geliyor. Mutlaka içine kötülüğün tohumlarının ekildiği bir anı,anısı vardır diyorum.
Çimen...
Büyümesini küçücük yaşında durduran, 21 yaşındaki Çimen. Ve onun gibi niceleri...
Ağlaya ağlaya okuduğumuz ya da izlediğimiz, lanetler yağdırdığımız fakat sonra unuttuğumuz niceleri...
Kötü anıları ile boğuşan, kendine toplumda yer açamayan ve görünmezlik maskesini takan niceleri...
Maske taktıkça kendini değiştiren ve sonunda hangisi olduğunu bilemeyecek kadar kendini kaybedip "hiç kimse" olan niceleri...
Arzu'nun kitap hazırlık sürecini heyecanını emeğini uzaktan da olsa hissettim ve buna ortak oldum. İyi ki olmuşum. Öyle güzel bir iş çıkarmış ki hem kendi mesleğinin hakkını vermiş hem de kelimeleri ilmek ilmek işleyerek vermiş toplumsal mesajları...Başından sonuna okurun ilgisini diri tutan ve süssüz fakat bir o kadar da etkili bir üslupla anlatmış. Düşündüren cümleler, benzetmeler, betimlemeler ve basit bir acıtasyondan uzak gerçek bir trajedi ile dikkat çeken bir kurgu var "Hiç Kimse" de. Bilindik bir konuyu çok başka bir şekilde aktarmış okura.
Kitabi okuduktan sonra ismi öyle anlam kazandı ki...
Lütfen siz de bir şans verin.
Arzu Saçlı 
Hiç Kimse
