Unutmadım kafesi,
ne de alıştım
düzenin kumarbaz ellerine
Taze mezarıyla şairin,
Şehzade başında,hep kıyamda
Yücel ey dağ,
doğur bizi bir kez daha
Buradayım ,burada
Kafesin yıkılışında
Cesur insanlar şafağında.
Hesap edilmemiş öldürücü sözler karşısında insan bir göz kapağı kadar olamıyor. Göze zarar verecek şeyleri fevkalâde ivediliğiyle engellerken göz kapağı,zihnimiz aynı çeviklikte bir duvar öremiyor, set çekemiyor.
Neden? Neden ruh sözler karşısında bu kadar savunmasız.
Bazı anlar ve bazı sözler geçmişin fotoğrafı olur. O fotoğraflar birikir. Bellek bir hatıra albümü gibi yalnız o anları saklar. Gerisi hiç yaşanmamış gibi yitip gider.