Ayşe AkaltunHüzünlü Kadınları Seviniz
Travmadan,acıdan,aşktan,hayalkırıklığından arta kalan hüzündür.En çokta kadınların payına düşer nedense.Bazen susarak bazen de tam tersi haykırarak anlatmak,gözlerinin içine sokmak ister insan hüznünü.Anlamak anlaşılmak adına.Uykuyla başlayan,yavaş yavaş kendi içinde uyanıp ayağa kalkıp başlangıçla sonlanan kısacık bir öykü kitabıydı Hüzünlü Kadınları Seviniz.
Kelebekler Ölüyor Yüreğimde,Hüzünlü Kadınları Seviniz,Erik çiçekleri içinde geçen “ bir mevsim sevdirebilir mi bir erkeği?”,”kaç erkek bir şehri sevdirebilir insana?” sözleri vurucuydu çok sevdim.Bozkırda İlkbahar hariç bütün mevsimler birbirine benzer deyip kuğulu parkta siyah kuğu olma isteği,farklılaşma,uzaklaşma isteğini,Bozkırın mevsimleriyle özdeşleştirdiği,Siyah Kuğu adlı öyküyü,öyküleri çok sevdim.Bozkırın gerçektende ara mevsimleri yoktur yazdan kışa,kıştanda yaza geçilir.Ne doyasıya ilkbaharın çoşkusunu Ne de Sonbaharın hüznünü yaşayamazsınız.Aslında tüm öykülerinde kadın ve kadının hüznünün tüm tonlarını bulup,kendinizi bu hüzünlere kaptırmamanız elde değil.
Hüznüne sahip çıkan kadın kadar güzel başka hiçbir şey yoktur hayatta...
Kullanılmış kitapları seviyorum ben,sahiplerinin terk ettiği yalnız kitapları
İçimde sürekli yetişmem gereken bir yerin, geç kalmışlığın ağırlığını taşıyorum. Neye ya da nereye yetişmem gerektiğini bilmeden. Yaşamaya, gezmeye, yeni insanlara, yeni kitaplara, yeni sokaklara, yani aşklara gecikiyordum sürekli,ya da ölmeye.
