İnsan olmanın en zor ve en zorunlu yanı diğer insanlara bağımlı olmak galiba.
Yaşanan her şeyin unutulduğu toplumlarda -ne kadar öze dönerse dönsün- bireyin bir kısır döngüye girdiğini görüyoruz.Başkalarını düşünmek zorunda olmak ve başkalarının hoşgörüsü ve adaletine muhtaç olmak, başkaları adına utanmak insanları yalnızlığa mecbur bıraksa da toplumsal bellek buna izin vermiyor.
Anlamak ve hatırlamak arasında bir yerlerde birikmiş anılar ve hayaller içinde yaşıyoruz.İkna etmeye çalıştığımız toplum bizi kendi anılarına ve hikâyelerine götürüp aynı hisle tepkiler vermemizi bekliyor.Bundandır ki kimileri ekmek kuyruğu, yağ kuyruğu kabusları ile kimileri de kültür,sanat,özgürlük hayalleriyle yaşıyor.Farklılıklar farkındalığa dönüşmediğinden toplum denilen havuzda debelenip duruyoruz.
