Sırf gitti/n diye hayata küsecek kadar aciz değilim. Hayat devam ediyor, en önemlisi elektrikler hala var yani ben bir problem göremiyorum ortada ve görebilme ihtimalim de yok.
Neden mi yazıyorum?
Beni deli sanmasınlar diye, çünkü kaleme anlatamazsam derdimi duvarlara anlatacağım.
benim için endişelenecek insanlar var, onları üzmek istemem.
İnsan en büyük derdin kendisinde olduğunu düşünüyor her zaman.Sanki bir tek kendisine denk geliyormuş gibi bütün aksilikler.Geçen saniyenin bile kıymetini bilmeli insan.Yaşamalı sonuna kadar ve aklında ne varsa yapmalı.En azindan bunun için çabalamalı.Yarın çok geç olabilir.
İnsanın kötü olabileceğine inanmıyorum. En azından şuna eminim. Doğarken hepimiz iyiyiz. Diyorum ya, kabuğuna çekilir mi ki dünya? Biraz olsun rahat bırakır mı bizi?