İbrahim Hakkı'nın şiiri ilahi aşk ekseni etrafında cereyan eder. İnsana yakışan şeyin aşk olduğunu vurgular:
Aşkı bul, aşkla ol, aşkla dol ey Hakkı
Her şeyin var bedeli, bulmadılar aşka bedel
Kimseyi incitmek incinmek değildir şânımız
Yâr-ı gâr-ı cümleyiz şefkatle gûyâ olmuşuz
İnciden nâdâna hem dostuz duâlar eyleriz
Kim kamudan biz bize mahv-ı temâşâ olmuşuz
Âşıkız misl-i Züleyha dilberiz Yûsuf gibi
Biz bizi sevmekle Hakkı ferd ü tenhâ olmuşuz.
(Her hangi birini incitmek ve birileri tarafından incitilmek sevdasında değiliz. Herkesin mağara dostuyuz ve herkese şefkatle hareket edenlerden olmuşuz.
Bizi inciten cahillerin de dostuyuz, ona dualarda bulunuruz. Herkesten uzakta biz bize mahvolmuşuz.
Züleyha gibi âşıkız Yusuf gibi güzeliz. Ey Hakkı! Biz bizi sevmekten dolayı yapayalnız olmuşuz.)
Ârif oldur kim görür nefsin bilür Hakkı hemân
Ol ki nefsin bilmedi bunda hem anda kör olur
(Ey Hakkı! Arif olan kimse hem görür, hem de kendini bilir. Kendini bilmeyen kimse ise hem bu dünyada kör, hem de öteki dünyada kördür.)