Her sabah KORKULAR paltosunu geçirirdi üstüne.
Küçüklüğünden beri giyerdi onu, o büyürken büyümüş, uzamıştı palto da.
KORKULAR'a iyice sarıp sarmalanır, öyle çıkardı sokağa.
Yalnızlıktan korkardı.
Onu sevmemelerinden korkardı.
Onu sevmelerinden korkardı.
Kanatlanıp uçmaktan...
Denizin dibini boylamaktan...
Bir yerlerde kaybolmaktan...
Bir şeylerin bir anda değişmesinden korkardı.
Her şeyin daima aynı kalmasından... Aynı
Aynı aynı aynı aynı
Gelecekten korkardı.
Geçmişin tekrar etmesinden...
Olduğu yerde saymaktan...
Bir adım atıp ilerlemekten...
Başka insanlardan, başka şeylerden korkardı.
Ve kendisinden...
Günün birinde paltosu öyle ağır, öyle ağır geldi ki bütün cesaretini toplayıp üstünden atmaya karar verdi onu...
Ve uçtu.