Mənəviyyatımız da pozulub gedib.Bilmirsən kim hansı məzhəbə qulluq edir.Namus,qeyrət adi sözə çevrilib.Həmdə istehza,rişxənd hədəfi olan sözə.Fikirləşəndə adamın ürəyi ağrıyır,vallah.Heçnə anlaya bilmirsən.Adamlar bir qarın yeməyi bəzən şəxsiyyətindən önəmli hesab edir.Necə oldu ki,biz o qədər torpaqlarımızı ermənilərə verdik?...Vallah məni qınama,yaxşı ki,bu kənd onlardan bir az uzaqdadır.Bu günkü camaatıki,belə görürəm.Kəndin üstündən beş dənə güllə atılan kimi hər şeyi qoyub qaçarlar. Amma,hansı ki,burada el-oba namusunu öz canından,malından üstün tutan insanlar olub.Bəs hanı onların varisləri?Kimdən törəyib artdılar bu cır insanlar?
Şəhər fəryad qoparıb əli çatan yerlərə xəbər göndərirdi:
-Biz qırılırıq, bizə kömək edin! Bizə kömək edin! Bizə kömək edin!..
Bu xəbərlər təkcə Azərbaycanın o vaxtkı rəhbərliyinə yox, dünyanın hər yerinə, dünyanı idarə edən böyük dövlətlərin başçılarına belə çatırdı. Ancaq hamı susurdu...
Müasir dünya dəhşətli insan qırğını görməmişdi və maraqla gözləyirdi. Gözləyirdi ki, görsün, torpağın qara üzü günahsız insanların qırmızı əti ilə örtüləndə necə görünür?!
Əllərini hər yerdən üzən Xocalı sakinləri əllərini göyə açıb Allahdan kömək diləyirdilər. Nəyə görəsə, nəyə görəsə, nəyə görəsə Allah da susurdu...
Sayfa 64 - Onlar şərəfin “dal tərəfi”dir. ~ Kor Zabit 2 (Uran)
"Zaman hökmünü verəndə heç bir fərdlə məsləhətləşmir. Hökmünü verir və bu hökmlə öz yoluna davam edir. Hər hansı bir insan ya onunla ayaqlaşmalı, ya da tək tənha qalıb bədbəxt olmalıdır. Başqa yol yoxdur..."