Tuna'nın siyah beyaz ekranında, adeta renkli bir köşe açılmıştı o an. Aniden omuzunda hissettiği hafif bir sarsıntıyla uyandırılmıştı bu renkli rüyadan. Uzun süredir kendisine bir şeyler anlatıp duran arkadaşının yüzüne doğru dönüp baktı. "Ne diyorsun hocam, bir cevap vermedin hala. Handan ile konuşayım istersen," dedi Arif. Bir anda sahne değişmişti. Her şey yine kahverengi, gri, soğuk ve hakiydi. Ne kadardır bu haldeydi ki başka bir âleme gidip gelmiş gibi hissediyordu kendini. Konudan koptuğu anlaşılmasın diye hızlıca bir şeyler uydurmaya çalıştı. "Olur, sen konuş o halde," dedi. Arif, Handan ile neyi, niye konuşacaktı acaba? Tuna o an neye olur vermişti, en ufak bir fikri bile yoktu. Tek derdi bir an önce Arifle vedalaşmak ve aynı renkli rüyaya dalmak için gözlerini sıkıca yummaktı. Konuşmaları bittiğinde ise geç kalmıştı. Ağaçların olduğu o renkli köşeye sonbahar çoktan gelmişti bile.

Yolum Umutla