Fikret Koca, Azeri şair. 1964 yılında Moskova'daki Maksim Gorki Edebiyat Enstitüsü'nden mezun oldu. 1978'ten beri Gobustan dergisinin genel yayın yönetmenidir ve 1997 yılından beri Azerbaycan Yazarlar Birliği'nde yazman olarak etkinliğini sürdürüyor.
Yaxşı ki, dünyada yaşayıram mən,
Bir insan adını geyib əynimə,
Bir insan ömrünü alıb çiynimə,
Günlərdən-günlərə daşıyıram mən.
Heç mən olmasam da dünya olardı,
İnsanlar, qayğılar yenə vardılar.
Dünya bir ürəklik kasıblayardı,
Dostlar bir dost boyu qısalardılar.
Heç mən olmasam da, boş qalmaz yerim,
Min Fikrət tapılar tanışa, yada.
Mənim öz sevincim, mənim kədərim
Yetim qalacaqdı gözəl dünyada.
Mənim məhəbbətim bahar kimidir,
Nifrətim ən qəddar şaxta, ayazdı.
Bütün qapıları döyərdi bir-bir
Gecələr yatmağa sizi qoymazdı.
Yarımçıq iş
Nişanlı qalan oğuldu, qızdı.
Yarımçıq iş
Barsız gələn payızdı.
Yarımçıq iş
Körpüsü tikilməyən yoldu.
Yolu olmayan eldi.
Sözü olmayan dildi.
Yarımçıq iş
Məqsədsiz işdi,
Mətləbsiz söyüşdü,
Məhəbbətsiz öpüşdü.
Yarımçıq iş
Tavansız damdı.
Göydən düşən
Evinə damdı.
Qardaş, xülasə
Yarımçıq iş
Yarımçıq adamdı.
Ürək doğuldu,
böyüdü, yaşa doldu,
İnfarkt oldu.
Yüz yana yozdular səbəbini,
Axtardılar çarəsini də.
Əsl səbəbi
ani intizar idi
"hə" ilə "yox" arasında.
Dünyanın ən ağır yolu gecədir,
dünyanın ən böyük sevinci səhər.
Mənim çətinliyim mən ölüncədir,
sonrası?.. Sonrası hər şey düzələr.
Ən yaşlı adam da gecə uşaqdır,
Tənhalar ölümlə vuruşur hər an.
Gecələr zülmətə qərq olacaqdır,
Tənhalar getsələr əgər dünyadan.
Tənhalar əvvəldən olub utancaq,
Mən də tənhalardan biriyəm, varam.
Siz məni gecədən qoruyun ancaq
sizi axşamacan mən qoruyaram.
Qoruyun deyəndə, mənə zəng edin,
söyün, hirsləndirin, yata bilməyim.
Yuxumu qaçırıb məni dəng edin,-
ölüm yuxusuna bata bilməyim,