William Saroyan eserlerinde coşkulu, yalın, konuşma diline yakın bir dil kullanıyor. Böylelikle ileride “saroyanesque” olarak anılacak anlatım dilini görüyoruz. Okurlar bu sayede karakterleri ve mekanları önceden tanıyor ve olayları birebir kendi yaşıyormuş hissine kapılıyor; Saroyanla bir bağ kuruyor. Hiç görmediği Bitlis’i çocuk gözünde insanlardan duyduğu kadarıyla resmetmesini, özleyişini; bu hissettiği dayanılmaz ağrıyı hiçbir şey yokmuş gibi okura anlatışı belki de bu yüzden bu kadar etkileyici.

Gazete Duvar Kitap - Sayı 159Gazete Duvar Kitap Dergisi · And Gazetecilik ve Yayıncılık · 20212 okunma