Bir gün...sanırım sondan ikinci gündü...çok öfkelendim. Nazilere değil tabii. Peki neye? İnsanoğlunun vahşetine... öldürmesine... öfkelendim. Dondurduğu için buza kızmak gibi bir şeydi bu. Yalnızca bir... düşünceydi. Bu yüzden... ağaçlara kızdım. Orada oldukları için. Yeşil oldukları ve canlı oldukları için. Gövdelerine mermi isabet ettiğinde, yere düşmedikleri için.