Kendimi, birden fazla kez, New York’ta basit bir dirsek çarpışmasının dahi her bir insanın hayatının gidişatını ne kadar etkileyebileceğini düşünürken buldum.
Şu çok açık; herkes dünyaya kendi tercih ettiği açıdan bakar.
Ben tüm hislerimi engellilerin içine hapsederim. Ve dünyayı onlar aracılığıyla gözlemlerim.
Kelime nehirleri üzerine sessizlik köprüleri kurarım.
Genelde hayata eldivenlerimle dokunarak soğuğu uzaklaştırırım.
20 yıldan fazladır tek bir şarkıyı dinliyorum. Bir caz şarkısını.
Zamanla değişmeyen tek anı olduğundan basılı kağıt koklarım.
Fotoğraflarla dünyanın anılarını aydınlatırım. Çıplak gözle seyretmekten korktuğum dünyanın anılarını.