Ne tuhaf şu düşünce denen şey, Gözle tutulmaz, elle görülmez, lakin kitap okuyan bir insan, bir hamal kadar yorulur sırasında.
Sanki cümleler birer çuval taşa dönüşür, gözler onları sırtlayıp kitaptan beyne taşır.
"Omuzlarını ezen, seni toprağa doğru çeken zamanın korkunç ağırlığını duymamak için, durmamacasına sarhoş olmalı... Ama neyle? Erdemle, şarapla, şiirle..."