İnsan çocukken kendini bilmez, harala gürele yaşar gider. Sonra yaşı biraz ilerlemeye başlayınca kendini sorgulamaya başlar ve önce zayıf yönlerini fark eder, sürekli o yönlerini geliştirmeye çalışır, zaman içinde de, eğer artık elinden bir şey gelmiyorsa, mecburen durumunu kabullenir. Kendi kendiyle barışık olmak deniyor buna, insanın, düzeltilmesi mümkün olmayan kusurlarını dert etmekten vazgeçmesine yani.