Hakkında
1963 yılında Çeçenistan, Alkhan Kala’da doğdu. Çalışkan bir öğrenci, iyi bir sporcuydu. Dünya sombo şampiyonu oldu. Tıp eğitimini bitirdikten sonar Çeçenistan’a yerleşti. İki savaşta da Cerrah olarak bulundu. Halen ailesiyle birlikte Amerika’da yaşıyor.
en.wikipedia.org/wiki/Khassan_Baiev
Tam adı:
Khassan Baiev
Unvan:
Hekim, Yazar
Doğum:
Alkhan Kala, Çeçenistan, 4 Nisan 1963
Okurlar
9 okur okudu.
2 okur okuyor.
6 okur okuyacak.
Sözler ve Alıntılar
Fakültede okuduğum beş yıl boyunca ders programım çok ağırdı; ama geriye dönüp baktığımda bir sporcu ve bir doktor olarak iki dalda eğitim almasaydım, görüyorum ki son Rus-Çeçen Savaşı'nı atlatamazmışım. Sanki Krasnoyarsk beni gelecekteki bu inanılmaz fiziksel dayanıklılık ve zihinsel güç gerektiren sıkıntıya hazırlıyordu. Her gün sabah altıda kalkıp koşuyordum. Dersten sonra spor salonunda iki, üç saat çalışıp gece yarısına ve hatta daha da geç saatlere kadar kaldığım çalışma salonuna gidiyordum. Ne zaman bir spor karşılaşmasına gitsem yanımda iki çanta taşırdım; biri giysiler diğeri ise kitaplar için olurdu. Uçaklarda, trenlerde, otobüslerde ve otellerde hep ders çalıştım. Bir karşılaşmaya katılmak demek kaçırdığım dersleri telafi etmek demekti.
savaş suçlusu rusya
Bir anne yeni doğmuş bebeğini soyup masamın üstüne yatırırken, "Ne öneriyorsunuz doktor?” diye sordu. Elleri titriyordu. Hemşirem dehşet içinde dönüp gitti. Bebeğin inanılmaz büyüklükte bir başı, tavşan dudağı, yarık bir damağı ve her iki üç saniyede bir kasılan gelişmemiş kolları ve bacakları vardı. Gözleri şakaklarına doğru kaymıştı ve normal kulaklarının önünde, daha küçük birer kulak daha vardı. Burnunun olduğu yerde burun delikleri yerine büyük bir delik vardı. Şaşkınlığımı göstermemeye çalıştım. Daha önce de deformasyonlar görmüştüm ama böyle bir şey görmemiştim. Tiraşsız ve üstüne bol gelen, kirli, parlak kumaştan bir elbise giymiş olan baba yüzüme bakıyordu.
"Ona yemek verdiğimiz zaman yemek burnundan dışarı çıkıyor” dedi. Şimdi de anne bir şeyler söylememi bekliyordu. Bu zavallı kadına ne söyleyeceğimi bilemiyordum. Bu trajedi onun hatasıymış gibi utanmış görünüyordu. Anne babanın benden ne beklediğini bilmiyordum. Belki bebeğin suratını düzeltebileceğimi ve böylelikle yemek yiyebileceğini düşünüyorlardı ya da bebeğe bir el ateş edip bu felakete son vermemi umuyorlardı. Ben ötenaziye de karşıyım. Çaresizdim.
"Bu durum Allah'ın elinde” dedim, "ben sizin için bir şey yapamam.
"Teşekkürler, doktor” dedi bebeği tekrar giydirirken. Bir hafta sonra bebeğin öldüğünü öğrendim.
Bir gün saçlarının yarısı beyazlamış, dokuz yaşında bir erkek çocuk gördüm. Annesi bunun bir gecede olduğunu söyledi. Yedi yaşında başka bir çocuk da bombardımandan o kadar korkmuş ki, yüzünün sol tarafı sağa doğru kaymış ve ağzı yamulmuş.
"Hasan neredesin?" Bir ses beni çağırıyordu. Durdum ve dinledim. Ses tanıdık birininkine benziyordu; ama kim olduğunu çıkaramıyordum. "Hasan neredesin? Bu tarafa gel.”
Belki de bu beni almak için dağa gelmiş olan Dada veya Hüseyin'dir, diye düşündüm.
"Ben buradayım. Sen neredesin?” diye karşılık verdim.
"Buradayım” diye yanıtladı ses. Patikadan inmeye başladım.
"Hasan, buraya” diye tekrarladı ses.
"Nereye?” diye bağırdım.
"Buraya!”
Korkmuştum. Ses çok ürkütücüydü.
Sonra büyüklerin dağlardaki seslerden bahsettiklerini hatırladım. "Ne yaparsan yap sesleri takip etme” diye uyarmışlardı beni. "Bir yerde dur; şafak sökene kadar bekle.”
Yaşlılar, dağlarda şeytani ruhların yaşadığını, bu ruhların tanıdık sesleri taklit edip insanları ölüme çektiklerini söylemişlerdi. Dağ şeytanlarına -büyükler bu ruhlara böyle derlerdi- dair bu hikâyeleri duyduğumda hiçbir zaman inanmamıştım.
Dua et! Büyükler yapılacak şeyin bu olduğunu söylemişlerdi. Yola oturdum ve bir dua okumaya başladım. Ardından ses yok oldu.
Soğuk çok şiddetliydi. Isınabilmek için dizlerimi göğsüme doğru çektim. Gece boyunca kurtların ulumasını ve tavşanların seslerini dinleyerek orada çömeldim kaldım.
Sabaha karşı beş sularında güneş dağların tepelerinden yükseldi. Soğuktan donmuş bir halde ayağa kalktım. Sola baktığımda korkunç bir uçurumun eşiğinde olduğumu gördüm. Otuz, kırk santim daha gidecek olsam uçurumdan düşecektim.
Dağıstan'da yaşadığım şey cennete gitmekse, Grozni'de gördüklerimde cehenneme gitmekti. Gözlerimin önünde mahvolmuş bir yer duruyordu. Kontrol noktalarının birinde, bir Çeçen mezarlığından çalınmış mezar taşlarının helaya giden çamurlu bir yolun üzerine dizilmiş olduklarını gördüm; üzerlerindeki Arapça kelimeler hâlâ okunuyordu. Şehrin üzerini duman kaplamıştı. Evler moloz yığın dönüşmüştü; çatılarından alevler yükseliyordu. Eğrilmiş metaller, kirişler ve sıva parçaları sokaklara saçılmıştı. Sokaklarda çürümüş o kadar çok ceset vardı ki, kontrol noktalarındaki askerler kokuyu engellemek için yüzlerinde mendillerle dolaşıyorlardı. Yaşlı bir kadın plastik torba ve kutuyla dolu bir arabayı çekiyordu...
İletiler
Henüz kayıt yok
Yorumlar ve İncelemeler
