Bana ait bu biricik hayatım vardı, önümde denizin yumuşak, karanlık suları gibi uzanıyordu ve Tanrı beni ruhum bilinmeyen yerleri istikamet bellemiş, nefesimi tutup kollarımı açıp ayaklarımı çırparak dalgaların arasından kaymaya davet ediyordu.
Rachel diyordu bana, bırak kendini o sulara.