Yokuş insanları, kolayca, hiç zahmet çekmeden bir amacı gerçekleştirebileceğini zanneden, bunun için sonu çıkmaz sokaklara varan kestirme sanılan yollarda ömrünü harcayan ve fakat çıkmaz sokağın sonuna geldiğinde arkasında geri dönülmesi çok zor dik bir yokuş bırakan, üstelik bu yokuşu çıkacak vakti ve nefesi kalmayan insanları ifade etmektedir.
Hepimiz en az bir kere bu dik yokuşlara tutulduk veya elbet tutulacağız. İnsanın imtihana tabi tutulmasının doğal sonuçlarındandır bu durum. Bu yüzden esaslı bir sorun da değildir. Yeter ki, o dik yokuşlarda ömür tüketilmesin. Yanlışta ısrar etme, hak yeme, dinlememe, bakmama, umursamama, zulmetme, susma, yersiz konuşma, affetmeme, arzulara teslim olma gibi nefis yenilgilerinin neresinden dönülürse o dik yokuşlara tutulmaktan o denli uzaklaşılacaktır.
Ahmet, Handan, Sezgin, Engin, Kamil, Savcı Erol ve dahası hepsi birer yokuş insanı. Peki, siz?
