Diğer inanç biçimleri mutlak iyi ve onun zıddı olan kötülük üzerine kurulmuştur. Ezidilikte ise sadece iyi vardır. Tanrı, iyidir ve kullarının da iyi olmasını ister. Kötülük; insanın içinde var olur, Tanrı tarafından insana verilmez.
Ezidilerde Tanrı inancı vardır. Fakat peygamber kavramı onlarda yoktur. Peygamber kavramı yerine meleklere inanma vardır. Meleklerin başı olarak da Melek-i Tavus diye anılan Azazil'e inanç vardır. Diğer tüm meleklerin bu melekten var olduğuna inanırlar.
Toplum içinde Ezidiler, güneşe ya da ateşe tapanlar olarak görülüyorsa da bu tam olarak böyle değildir. Ne güneşe ne de ateşe taparlar. Güneşi ve ateşi kutsal olarak görürler. Güneşi Tanrı'nın bir simgesi olarak görmekle güneşin Tanrı tarafından yeryüzüne gönderilen nur olduğuna inanırlar. Güneş, hayatın kaynağı ve hayatı aydınlatan ışıktır. Güneş, adeta onların ibadetlerini yapmak için yüzünü döndükleri kıbledir. Ateşin ise doğadaki tüm elementleri kendi içinde yok edebilecek bir güce sahip olduğunu ve Tanrı'nın bir sırrı olduğuna inanıyorlar. Dolayısıyla güneş ve ateş Tanrı'nın bir güzelligi olarak görülür.
Kitaba gelecek olursam içerik olarak güzel, ezidilik ile ilgili kapsamlı bilgiler veriyor ama yazarın gereksiz ayrıntılara girmesi ve de aynı konuyu farklı yerlerde defalarca değinmesi, anlatımda tekrara düşmesi beni bir yerde sıktı.
