Aslında bir metin ya da şiiri okurken sadece içinizden geçenleri okursunuz oysa ki taban tabana zıt şeylerdir belki, zıtlığın doğurduğu birliğin eteklerinde bulursunuz şair ile kendinizi...
Çoğu kez şair size çok iyi bildiğiniz bir insanı, bir an'ı, bir duyguyu anlatıyormuş gibi gelir. Tanımadığınız yüzlerde tanıdık bir ifade yakalamak gibi, hiç duymadığınız, kurmadığınız sözleri şairin dizelerinde kendi sesinizden dinlemek gibi...
Satırlarda kendine dair bir şey görmesi insanı ele geçirmeye yeter ; buruk bir hüzün, çokça özlem, sevginin en saf hali ve tabi ki aşk ve halleri...
Ah o babaya yazılan dizeler ince bir sızı bırakacak yüreğinizde....
"Ben en çok babamı sevdim der bir şair
Harfleri tüketendir, dizelerin çarpıklığında
Yaslandığın sırtını bir ömür
Yedi renk gökkuşağı tadında
Ölümün karanlığı bile cennet sen varken
Hep yanı başımda kal BABA."
