Hayır, hayır kızmamalısın... En çokda kendine, ben seni evrene emanet ettim.
Biliyorum ki doğa ana sana çok güzel bakacak. Ve beni sana hiç hatırlatmayacak.
Biliyor musun huzur saçlarımda değil artık, sonbahar gibi bakmıyorum.Dallarıma konan kuşlar beni, sana hatırlatmamaya söz verdiler.
Uyuyorsun belki şuan, zamanın içinde bir an; beyaz bir güvercin barış getirdi ayak bileklerinde ellerime. Sen mi gönderdin sahi? Sen mi öğrettin ona kırıldığım yerden tutmasını. Yağmurda ıslanıyordum ama nasıl ıslanmak, bana şemsiye getiren çocuğu sen mi gönderdin sahi? En çok sen mi zırh oldun, gökyüzü mü korudu beni yoksa? ...