Güneşi hiç görmemiş; ayın daima karanlık yüzünde yaşar gibiydi. Kimsesizliğiyle soğuyan kalbinde açan kraterler sonsuzluktan daha derindeydi. Açmamış çiçekler gibi baştan solmuş;kurulmamış hayallerin yıkıntısı altında kalmış bir hayatzedeydi... O belki herkes, belki hiç kimse; belki her birimiz belki hiç birimiz kadar İlk rüzgarda yıkılacak bir çınar gibiydi. O içinde Ömürlük ukdeler taşıyan; çoktan ölmüş bir diriydi...

Sayfa 33Kitabı okudu

Kendime Yolculuk Mirace İrem

Zeynep nur

@Zeynepdk88·

3y

Ben öleceğim sen bilmeyeceksin

Ufukta kaybolan gemiler gibi kayboluyorsun denizimden Önce ellerin kayboluyor ufukta; en son dumanı kalıyor yangınının. “ Bu dünyada sana göstermek istediğim o kadar çok şey var ki”demiştin Oysa hiç bilmediğin Gördüğüm güzelliklerin anlamı; kokladığım çiçeklerin rengi ve yürüdüğüm yolların bütün adımları sendin...

Sayfa 23Kitabı okudu

Kendime Yolculuk Mirace İrem