Kəbə yaxınlığında Səfa və Mərvə adında iki təpə varmış. Hz. İbrahim həyat yoldaşı Saranın qısqanclığı ucbatından digər həyat yoldaşı Həcəri və körpə oğlu İsmayılı boş bir diyar olan Məkkədə qoyub Kənan torpağına qayıtmalı olur. Bu vaxt çöldə bir başına qalan Həcər su tapmaq ümidi ilə iki təpənin arasına durmadan gedir-gəlir və Allaha yalvarırdı ki, onu və uşağını susuzluqdan və ölümdən xilas etsin. Nəhayət, Allah ananın arzusunu yerinə yetirərək sonralar Zəmzəm quyusu deyə adlanacaq yerdən su çıxarır. Gözlə görünən bir ümid işığı olmamasına baxmayaraq, Allaha təvəkkülünü böyük səbirlə qoruyan Həcərin xatirəsini yaşatmaq üçün bu iki təpənin arasında yeddi dəfə irəli-geri getmək həcc əməllərindən olur.
Necip Fazıl’ın şairliğini değerlendirmek haddim değil. Sadece her okuyuşumda hayranlığımın arttığını söyleyebilirim. Bilirsiniz, rahmetli epeyce narsistti; hiçbir meziyette ikinciliğe razı olmazdı ama birincilik iddialarında en haklı olduğu alan şairliği idi. Onun şiir, düzyazı ve hitabetteki edebî ustalığı tartışılmaz. Bu alanda onu üstat sayanlar yerden göğe kadar haklıdırlar. Ama fikirde üstat kabul edilmesini kesinlikle yanlış buluyorum. Onun daha çok bu alanda model alınıp göklere çıkarılması, özellikle dindar çevrelerin ciddi bir fikir sığlığına düşmelerinin başlıca sebeplerindendir. Necip Fazıl’a duyulan ideolojik hayranlık, bir neslin militan ve çatışmacı ruhunu beslerken fikrî ve bilgisel zekâsını, hatta ahlak dünyasını fakirleştirmiştir.