Evliyaullahtan birinin çok sevdiği altı oğlu varmış. Cenâb-ı Hakk, o veli kulun çok sevdiği oğullarından beşinin ruhunu tek tek almış. O Allah dostu, hepsini elleriyle yıkamış, kefenlemiş, kabre koymuş. Hiçbirine ağlamamış. Altıncısı vefat edince hem ağlamış hem yıkamış. Hem ağlamış hem kefenlemiş. Hem ağlamış hem kabre koymuş. Dışarıdan bakan insanlar demek Allah dostu bu oğlunu daha çok seviyormuş. Bu durumu ona sormuşlar. Efendim, beş tane oğlunu defnettin hiç ağlamadın, yüzünü bile ekşitmedin. Altıncısında ise hüngür hüngür ağlıyorsun. Bu ne hikmettir? O Allah dostu şu cevabı vermiş: "Rabbim benimle alışveriş yapıyordu. Çok seviniyordum ki; Rabbim beni çok sevdiği için imtihana tabi tutuyor. Altıncısını da alınca alışverişini kesecek diye korkuyorum. Onun için ağlıyorum.