“…Davaların pek çoğu bu mahkemelerde görülüyordu.
İçeride hakimlerle katipleri tarafından görülmeyi bekleyen kalabalıklar vardı. Karalar giymiş, sebiyye olduklarını düşündüğüm kadınlarla militanlar sıra halinde belli bir odanın önünde bekliyorlardı. Hangi ezidi kızlara hangi militanlara sahip olduğunu resmen düzenleyen belgeler orada doldurulurdu. Burada islama geçmeye zorlanırdık ve bu işlem de kayıt altına alınırdı. Sonra bir hakim bizi oraya getiren adamın malı ilan ederdi. Hacı Selman dahil, militanların “evlilik” dedikleri bir tecavüz sözleşmesiydi.”
Mərkəzi hökumət yalnız işi düşəndə bizimlə maraqlanırdı. Müharibələrdə döyüşmək üçün əsgər toplayanda, yaxud partiya üzvlərinin sayını artıranda biz yada düşürdük
Axı indi daha müasir və sivil bir dünyada yaşayırdıq, indiki dövrdə, sadəcə, dininə görə bu qədər insanın qətlə yetiriləcəyini heç kim ağlına gətirmirdi.
Bir neçə gün sonra vəfat edəndə nədənsə bizə elə gəldi ki, onun birdən-birə belə əldən düşməyinin, xəstələnməyinin səbəbi təkcə zəif ürəyi deyil, həm də sızlayan vicdanı imiş.
Annem aklımdan çıkmıyordu. Ona göre hayatta hiçbir şey intiharı meşru kılacak kadar kötü olamazdı. “Tanrı’nın sana sahip çıkaracağına inanmalısın” derdi…