Bir kitabın daha sonuna geldim. Aslında ne diyeceğimi ne yazacağımı bilmiyorum. Öncelikle şunu söylemek isterim ki Allah kimseye evlat acısı yaşatmasın. Bir annenin evladını kaybettikten sonra ki yaşadıklarını, hissettiklerini, acıyla nasıl baş etmeye çalıştığına şahit oldum. İster istemez kendinizi ağlarken buluyorsunuz, seneler bile geçse o evlat acısı bir parça bile geçmiyormuş. Nicola her güldüğünde suçluluk duygusunu hissetti, her sabah uyandığında ölüme bir gün daha yaklaştığını için sevindi. Ülkeden ülkeye gezdi acısını bir nebze unutmak ve hayatını yoluna koymak için. Meditasyonlar, sporlar, hobi edinmeler vs sürekli bir uğraş aradı kendine. Bir kitap gibi değil de acılı bir annenin günlüğünü okumuş gibi hissediyorsunuz
Alkollü araba kullanan kim varsa eline bu kitabı vermek lazım. Okusun ve trafikte yaptığı tek bir hatadan dolayı geride nasıl insanlar bıraktığını görsün diye. Gerçekten herkese tavsiye edeceğim bir kitaptı
