Bence çocuklardan önce yetişkinlerin okuması gereken bir kitap. Kitap bize genel olarak birine karşı içten içe nefret etmenin yada kin duymanın bize katkısı olmadığını hatta çoğunlukla ruhumuza zarar verdiğini, her zaman içimizdeki sese kulak vermemiz gerektiğini ve her daim hayallerimizin peşinden koşmamız gerektiğini anlatıyor. Şunu da eklemeden olmaz, kitapta Meru adlı karakteri ebeveynlerimize benzetebiliriz. Meru, Kofi'ye bir süre rehberlik eder ama Kofi hayaline kavuşamadan Meru gitmek zorunda kalır. Yani diyeceğim şudur ki Bizimde ebeveynlerimiz sadece bir süreliğine bize eşlik edebilir, geriye kalan yolda onların öğrettikleriyle bizim kendi yolumuzu çizmemiz gerekiyor...
