Norveç’in kırsal bir bölgesinde inzivaya çekilen ya da hayatında geriye dönüp bakmak için yalnızlığına sığınan 67 yaşındaki bir adamın hikayesi At Çalmaya Gidiyoruz. Oldukça sakin, dingin ve naif bir roman. Yalnızlık, arkadaşlık ve özellikle aile içi bağları sorguluyor Per Petterson. Normalde bu beni çok çeken bir konu olmasa da anne-çocuk ve baba-çocuk ilişkisine dair nokta atışı tespitleri kendine has üslubuyla, okurun gözüne sokmadan, naif bir şekilde işlemesini çok sevdim yazarın. Kitapla ilgili çok beğendiğim bir diğer bir nokta da doğa tasvirleri oldu, yazar öyle başarılı bir şekilde tasvir etmiş ki doğayı, kitabı okurken kendimi karakterle beraber ormanda geziyormuşum, sandala biniyormuşum ve karda üşüyormuşum gibi hissettim. Yine böylesine sakin ilerleyen bir kurguda okuru sıkmadan kendine bağlayabiliyor roman, nasıl olduğunu anlamadan iki oturuşta okudum. Karakterin hayatında farklı kesitlere götürürken zamandaki gitgeller de çok yerinde ve yumuşak geçişlerle yapılmış, film izliyormuşum gibi gözümün önünden karakterin anıları geçti okurken. İskandinav edebiyatını seviyorum, At Çalmaya Gidiyoruz da severek okuduğum bir kitap oldu. Sakin, dingin okumalardan hoşlananlar için muazzam bir kış romanı.
