Pier Paolo Pasolini Posts
You can find Pier Paolo Pasolini books, Pier Paolo Pasolini quotes and quotes, Pier Paolo Pasolini authors, Pier Paolo Pasolini reviews and reviews on 1000Kitap.
...Hence it doesn't matter that you feel continuously reduced to silence, that your own discourse seems to you smothered beneath the monstrous discourse of the amorous subject: in 
Teorema the "other" does not speak, but he inscribes something within each of those who desire him—he performs what the mathematicians call a catastrophe (the disturbance of one system by another): it is true that this mute figure is an angel.
A Lover's Discourse, 
Roland Barthes
Poor as the poor I cling,
like them, to humiliating hopes;
like them, each day I nearly kill myself
just to live.
Pier Paolo Pasolini
Bu durum Paolo'yu daha da oğul kılıyor. O belirsiz (elinin hemen çekildiği) okşama, sahip olma belirtisi değil, sahip olana yakarı. Oysa Paolo hep sahip olmaya alışmış insanlardan. Oldum olası, bütün yaşamı boyunca (doğuștan ve konumu gereği) sahip olmuş, bir an olsun, sahip olmamak düşüncesi geçmemiş aklından.
24 "İlk cennet, Odetta..."
Şeytan da, Habil de, Kabil de dişi değildi:
senin İlk Cennette kalman gerekirdi.
En azından anımsamalısın orayı, asıl Babanla:
gerçek böyle çünkü: demek ki sen ölçülemeyecek kadar yaşlısın,
onca sevdiğin edinilmiş babandan,
Lucia adlı edinilmiş anandan,
bütün bir yaşamın simgesi kardeşin Pietro'dan.
Her biriyle özdeşleştin sen onların:
onlar doğmadan burada olup İlk Babanın
sözünü asıl dinleyenin yalnızca sen olduğunu
bilmiyorsun.
Kendi varlığın mı, yoksa özdeşleştiğin mi daha değerli?
Seçmeyi bilmiyorsun, tatlı Odetta, çünkü körsün:
başkaları seçiyor seni; böyle yaşıyorsun; çok
güzel bir anıyla,
seni düşlerden çılgınlığa sürükleyen
bir gerçeklik arasında boş yere çırpınıyorsun.
Hastalık babayı değiştirmiş ve—Odetta'nın gözlerinin önünde—dokunulmaz sanılan bir gerçekliği sarsmış belli ki: güçlü ve ölümsüz baba gerçekliğini.
Odetta'nın ona yürekten bağlılığı, birden—ölmek istemeyen çok uzun süreli çocukluk boyunca olduğu gibi—masalsı olmaktan çıkıyor ve gerçeklikle yüz yüze gelerek, şimdi belirsiz, dramatik oluyor: sevginin ya artıp ya da sona erdiği an bu.
...Acının pençesinde inlerken, hiçbir ölçünün, hiçbir sıkılmanın, hiçbir eğitim kuralının artık bastıramayacağı, gizleyemeyeceği her türlü onur kırıcı, aşağılayıcı davranışlarda bulunuyor.
...Böylece, aynı șeyleri yüz kez yinelemenin keyfi, her türlü geleneğe başkaldırmanın övüncü içinde ve—yaşam boyunca ancak bir kez duyulan—tertemiz, derin bir tutkuyla dolu olarak, iki çocuk edebiyattan, resimden söz etmeye koyuluyorlar.
Çocuk kendisine bakıldığının farkında değil, içinde hiçbir kötülük olmaksızın yoğun bir biçimde okumaya vermiş kendisini—Emilia'nın gözünde neredeyse kutsal bir ayrıcalık bu.
15 "İlk sevilenler..."
(...) Örnek böyle olsa da, gerçek bambaşka.
Sen de, evlat, o çocukların yaptıklarını yap.
On altı yașına geldiğinde onlara özlem bile duy.
Ama kimsenin senden önce devrim yapmadığını
öğrenmeye başla hemen;
yaşlı ya da ölü şairlerle ressamlar,
yiğitçe saygın kılsan da onları,
işine yaramazlar senin, bir șey öğretmezler sana.
Yalın, inatçı, ilk deneyimlerinin keyfini çıkart,
çekingen kundakçı, sınır tanımaz gecelerin sahibi,
unutma sakın,
yalnızca diş bilenmek, altüst etmek,
ve öldürmek için buradasın.
24 "İlk cennet, Odetta..."
Sonu olmayan bu loş ışıkta,
güçlü bir göğüs gibi çölün ortasında,
çocuk, Cennetin keyfini sürüyordu.
Anımsa: yalnızca bir Baba vardı (ana yoktu).
Korurken seni,
ergin, ama gençti gülümsemesi,
biraz da alaycı, zayıfi güçsüzü –oğlan ya da kız–
koruyanın hep gülümsedigi gibi.