Rahmi Apak Posts
You can find Rahmi Apak books, Rahmi Apak quotes and quotes, Rahmi Apak authors, Rahmi Apak reviews and reviews on 1000Kitap.
Dedeağaç 1912
Müslüman mahallesinde oturan, tanıdığımız bir ailenin evine giren Bulgar başıbozukları paralarını vermeleri için bir karı kocayı sıkıştırırken, mahallenin en güzel çocuğu olan altı yaşındaki Nuri yattığı minderin üstünde: "Anneciğim korkuyorum" diye seslenir ve titrerken Bulgar başıbozuğu elindeki tüfeğin süngüsünü zavallı çocuğun karnına sokmuş ve öldürmüş.
Küçük bir otel işleten ve Hancı Rasim Ağa denilen kendi halinde zararsız kırkbeş yaşlarındaki adam Ermenilerin ihbarı ile ve güya gönüllü askerlik yapmıştır töhmetiyle aynı meydana getirilmiş, elleri bağlanarak arkasından süngülenmeye başlanmış. Rasim Ağa, dört beş süngü yediği halde ayakta durmakta devam etmiş of bile dememiş yalnız: "Vurun kahpe gavurlar vurun" diye bağırmış.
Balkanlar 1912
Halk, kendi kasabalarının civarında düşmanla harp edilmesinden çok ürküyordu. Üsküp'te, Kalkandelen'de ve diğer kasabalarda dahi halkın ileri gelenleri çekilmekte olan kıta kumandanlarına başvurarak kendi kasabalarında istirahat edilmeksizin yola devam edilmesini talep etmişlerdir.
Buna hayret edilmemelidir. Biz, su katılmamış Türklerle meskun olan bazı Anadolu kasabalarında dahi, İstiklal Savaşı esnasında, çekilen kıtalarımızın derhal uzaklaşmasını isteyen, Yunan Ordusunu karşılamak için Rum papazının etrafında toplanıp Yunan kumandanına ekmek ve tuz götüren eşrafı da gördük. Bereket versin ki bunlar azınlıkta kaldılar ve vatansever Türkler bu bozgunculara üstün geldiler.
Bulgaristan'dan gizlice getirilen silah, cephane ve bombalar kiliselerin bodrumlarında saklanıyordu. Türk sarıklısı ne kadar bilgisiz, ahmak ve menfaatperest ise Bulgar papazı aksine olarak ihtilalci, milletsever, kurnaz ve feragat sahibi idi. Oldukça yüksek olan tahsillerini Bulgaristan'da yapmış olan Bulgar veya Türk uyruklu Bulgar gençleri, dağların arasında ve her türlü vasıta ve konfordan mahrum, pis ve geri Bulgar köylerinde, boğaz tokluğuna ilkokul öğretmenliği yapıyorlar ve yeni bir nesil yetiştiriyorlardı. Kendi ağabeyleri ve babaları olan ve Bulgarca'dan ziyade Türkçe konuşan eski Bulgarlara da milliyet sevgisini ve Türk düşmanlığı duygusunu aşılıyorlardı.
Sarıklı softalar dünya malına heves etmeyiniz, bir lokma bir hırka ile yaşayınız diye haykırıyorlar. Türk bunlara inanıyor. Evler pis, tahtakurusu, bit ve pire salgın halinde. Şehirlerde verem, köylerde malarya, çok şükür frengi yok. İçki adeti kasaba ve köylere girmemiş. Bu cihetten üstün durumdayız. Alışverişte düzgün ahlak, devlete bağlılık, büyüklere saygı da Türkler hesabına ayrı bir üstünlük.
Bir müstebit nasıl konuştu?
1905 yılında, Balkanlar'da siyasi gerginliğin artması ve Bulgar komitacılarının da işi daha ziyade azıtmaları üzerine, Harp Okulu'nun bizim önümüzdeki son sınıfının acele imtihanları yapılarak öğrenciler vaktinden üç ay önce subay yapılmış ve Rumeli'deki askeri birliklere sevkedilmek üzere hazırlıklar yapılmaya başlanmıştı. Bu esnada bu yeni subaylar diğer öğrenciler gibi zorla camiye sevkedilmeyi ve zorla namaz kılmayı kabul etmediklerinden bunların bu hareketleri açıkgözün birisi tarafından padişaha ayaklanma diye jurnal edilmiş. Okullar Bakanı ve Tophane Mareşali meşhur Zeki Paşa koşarak okula geldi. Ufak bir tahkikattan sonra subay olmuş üç öğrenciyi, üç bin arkadaşının önünde ortaya koyup kendi eliyle bunların üniformalarını sökerek subaylıktan tardedildiğini beyan eyledikten sonra sözünü şöyle devam etti: "Efendiler, siz hepiniz adi ve fakir ailelerin evlatlarısınız. Padişahımız Efendimizin ekmeğini yiyerek burada okudunuz, subay oldunuz. Buna şükretmeyerek üstlerinize itaatsizlik etmişsiniz. Bunu padişahımız haber almış. Beni gönderdi ve size şu lafları söylemekliğimi irade buyurdu: Efendimizin size hiç ihtiyacı yoktur. Sizin gibi binlercesini, vapurlara doldurarak denizin dibine dökebilir. Efendimize ancak sadık kullar gerektir, bunu böyle bilesiniz. Padişahım çok yaşa" dedi, döndü, gitti. İşte istibdadın mareşalı, kendi müstebit efendisinden aldığı emri böylece yaptı. Bizim de ağzımız açık kaldı.
Beyoğlu'nda dükkan ve mağazaların tabelaları Fransızca idi. Ancak bazılarının altında küçük harflerle, adeta bir lütuf kabilinden Türkçesi de bulunurdu. Demiryollarında, tramvaylarda çalışan memurların büyükleri ecnebi, küçükleri de Rum veya Ermeni idi (İstanbul-Edirne), (Edirne Dedeğaç), (Dedeağaç-Selanik) ve diğer Rumeli demiryollarında istasyon şefi , tren şefi ve kondüktör olarak tek bir Türk'e rastlanmazdı. Türk olmayan bu memurlar ise Türk yolculara her türlü eziyet ve hakareti esirge mezlerdi. Demiryollarında resmi dil Fransızca idi. Tren kalkacağı zaman kondüktörler komplo!! veya fertik!! diye bağırırlardı. İşte, kendi özyurdumuzda gördüğümüz bu aşağılık manzara yüreğimizi yakıyordu.