(Narsistik kendilik bozukluğu için) gelişimsel duraklamanın kökeni (yaratılış ve kader etkilerinin dışında) annenin o evrenin coşkusunu yaşayan çocuğu "aynalama başarısızlığına" dayanır. Örneğin anne çocuğunun ikmal girişimlerini desteklemez veya çocuğun gittikçe daha özerk şekilde kendisinden uzağa doğru hareket etmesinden coşku duymaz. Ayrıca çocuğun aşırı derecede idealleştirilerek ona düşkün olunması da benzer bir etkiye yol açar. Ya fazla erkenden çok fazla vermek, artık çok geç olduğunda yetersiz vermek ya da ikisinin de tutarsızlığı zarara neden olan olgulardır.
Cevaplanması gereken soru ise narsisistik kişilik bozukluğu için kısa süreli tedavi yaklaşımı kullanılmalı mıdır ve kullanılıyorsa faydalı bir kısa süreli tedavi yaklaşımı ne olmalıdır. Bir terapistin akut ayrılma stresi nedeniyle çöken narsisistik savunmaları uygun aynalama tepkileri ile veya bazen sadece dinleyici olarak onarabildiği sık sık görülmüştür. Birçok klinisyen, narsisistik hasta narsisistik dengelerini onarmak için onları kullandığında kendilerini herhangi bir iş yapmıyor gibi hissedip bundan suçluluk duymaktadırlar. Bu çalışmaların çoğu deneysel olmasına rağmen birçok narsisistik hasta bir-iki yıl boyunca haftada bir seanslık terapi gördükten sonra davranışlarını değiştirebiliyor, semptomları azalıyor, yıkıcı eyleme vurmaları ve duygulanımları ketleyebiliyor ve daha adaptif şekilde işlev görebiliyorlar.