Kendinden çok uzağa bir göç, bir sürükleniş.
Varlık ve yokluk arasında verilen sonsuz bir savaş hâli:Bir İntihar Öyküsünün Bitmesidir Bu...
İnsan kendinden ne kadar uzağa gider veya gidebilir mi? En çok biz değil miyiz kendimize yakalanan ve en çok biz değil miyiz bize ağır gelen?Hiç kuşkusuz buna benim cevabım evet olurdu hele ki kitabın bende yarattığı varoluş sancısından sonra.
Furuğ, " İşin güzel yanı, insanın şiir yazdığında 'ben de varım' ya da 'ben de vardım' diyebilmesi." der, Rênas Roz da işte tam da bunu kanıtlamak ister gibi yazmış her cümlesini.Bu yüzdendir ki yaşamdan intikam alır gibi net ve keskindi şiirleri öyleki acısını duydum yazdıklarında. Yarasına, kimliği olmuş, çoktan kabuk bağlamış yarasına dokundum. Kendimden izler aradım satır aralarında;yer yer kendime, çocuklara, tanrıya,İsa'ya, Şükrü'ye, Arkadaş' a, Birhan'a rastladım ama en çok da Roz'a...
Sanatçıların hiçbir zaman kendinden bağımsız eserleri yoktur, hep kendilerinden türeyen hikâyeleri vardır. Bu da öyle bir eser işte; kendi yaratıcısından çok da uzağa gidememiş, kendini yazarıyla var edebilmiş bir eser.
Rênas, "belki de rüzgâr ;kimsenin duymadığı, okumadığı /şiirlerimi fısıldardı kulağına insanların." diyor "hamuşan" şiirinde. Ve evet canım Rênas rüzgâr çoktan getirdi bana şiirlerini ve kulağımdan da ilerisine, ruhuma fısıldadı.Şimdi ben o rüzgârın getirdiği fısıltılarla seslenmek isterim sana :"Rüzgâr bizi götürecek."
Okuma listenize eklerseniz ne mutlu bana, zamanını ayırıp okuyanlara da şimdiden teşekkürlerimi sunarım.
