Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.15
Ryu Murakami Yorumları ve İncelemeleri
Ryu Murakami yorumları ve incelemelerini, Ryu Murakami kitabı hakkındaki okur görüşlerini , Ryu Murakami puanlarını 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Yeraltı edebiyatının Japon temsilcilerinden biri olan Ryu Murakami'den kısa ve sarsıcı bir roman. Ryu Murakami'nin yazdığı ilk romanı olan Şeffaf Mavi, kendisi ve bir grup arkadaşının başından geçenleri tüm samimiyet, gerçeklik, çıplaklık ve iğrençliğiyle bizlere anlatıyor. Murakami herkesin aksine bizzat kendi başından geçen olayları kendi ismi ve gözüyle anlatmış ve hiçbir detayı vermekten çekinmemiş bu eserinde. Bazen tekdüze devam ederken ani sürprizler yapıp bizi meraka sürükleyen kitapta, midesiz anlatımların sınırları sık sık ihlal ediliyor. Mide bulandırıcı şeylere dayanıklı olan beni bile okurken duraklatmış nadir eserlerden biri. Eğer hassas biriyseniz hiç başlamayın derim, yarım bırakanlar olduğuna şahit oldum. Bir roman için ince ama dopdolu bir kitap. Alkolün su gibi aktığı uyuşturucu ve seks partilerinin anlatımı oldukça gerçekçi, yazarımızın olayları kendisinin yaşamasının büyük etkisi var elbet. Uyuşturucu alırken ve aldıktan sonraki etkilerini anlatımı harika, adeta kendiniz yaşıyormuş gibi hissediyorsunuz. Nuri Alço ve Tecavüzcü Coşkun filmlerinde izlediğimiz o çılgınca parti yapan kişileri anlamak ve hislerini öğrenmek açısından harika bir kitap. Bir grup gencin nasıl dejenere bir hayat sürdüğü ve güzel gibi görünen pislik içinde geçen günlerini öğrenmek adına önemli bir eser bence.
Ryu Murakami'nin dilimize çevrilen 3 kitabından biri olan Yok Yere... bizlere son derece dramatik, trajik, vahşi ve korkutucu bir hikaye sunuyor. Kitabın bizdeki isminin bir hikayesi var, bunu bizzat çevirmeninden dinledim. Kitap en başlarda Çorba Kıvamında Hayatlar ismini almış fakat editörün son dakika golüyle Yok Yere... olmuştur. Yok yere yapılan isim değişikliğini bir kenara bırakırsak okuduğumuzda harbiden yok yere yaşanmış bir yaşam öyküsüyle karşılaşıyoruz. Tokyo'nun arka sokakları olarak bilinen Kabukichou semtinde, gezmeye gelen yabancılara rehberlik eden Kenji adında bir gencin gördüğü hadiseler uç boyutta. Rehberliği kaçak olarak gerçekleştiren Kenji'ye bir gün Frank adında bir Amerikalı geliyor ve olaylar ondan sonra başlıyor. Bu müşteri çok garip bir kişiliğe, vahşi bir geçmişe ve acımasız bir üsluba sahip. Uyuşturucunun kol gezdiği, fuhuşun normal karşılandığı, ölüm ve yaralanmaların pek umursanmadığı bu karanlık semtte Frank korkunç şeyler anlatırken bunları uygulamalı olarak Kenji'ye gösteriyor. Fazla ipucu vermek istemiyorum kendiniz okuyup görmeniz lazım. Yeraltı edebiyatı seviyorsanız bu romanı da çok seveceksiniz. Belki bazılarınıza göre Frank bir idol, bir filozof, bir sembol haline gelecek psikopat bir karakter olacaktır. Eser oldukça kısa ancak dopdolu, okuduktan sonra neler gördüm öyle diye kendinizi sorgulamanız olası.
Japonya'da yeraltı edebiyatının öncü isimlerinden Ryu Murakami'nin Emanet Dolabı Bebekleri adlı kitabı, bize bilmediğimiz ve tanık olmak istemeyeceğimiz hayatları yerin dibine sokturana dek hissettiren nadir eserlerden birisi. Üniversite yıllarımda okuduğum kitabı daha önce incelemelerini de yaptığım yazarın Şeffaf Mavi ve Yok Yere... isimli
Kenci 20 yaşında. Kendisi için oldukça tehlikeli bir işe sahip: turistlere eğlence rehberliği yapmak. Sorun tam olarak ‘eğlence’ kısmında saklı. Sunduğu hizmet Tokyo’nun karanlık sokaklarını kapsıyor. Turistler onu dergiye verdiği bir reklam aracılığıyla buluyor, genelde 2-3 gün sürüyor bu turlar. Pek çok insan tanıyor Kenci, bu işi 2 yıldır
Kitabın ismi aslında "In the Miso Soup". Kulağa daha hoş gelmesi açısından Miso Çorbasından daha iyi bir seçim "Gecenin Dibi". Fakat öyle de kalsa belki daha farklı olurdu.
Ryu Murakaminin dilini ve tarzını gerçekten sevdim. Sanki bol aksiyonlu, gerilimli, psikolojik bir bir film izliyor gibiydim. Donuk bir dili de yoktu onu da eklemek istiyorum, gayet akıcı ve sürükleyici. Hatta fazlasıyla merak uyandırıcı.
Hikayemize gelecek olursak ana karakterimiz Kenji, Japonya'da turist rehberi olarak çalışır ve yolları gizemli bir Amerikalı olan Frankle çakışır. İki farklı kültürün teması adına gayet iyi bir senaryo ve işleniş. Okurken yaşanan her şeyi net bir şekilde zihninizde canlandırabiliyorsunuz ve bu gerçekten ürpertici bir şey. Yer yer ağzımda kan tadıyla gezdim sandım. Hâlâ da var içimde o ürperti ve tiksinti. Düşüncelerimi tam toparlayamıyorum galiba. Şuan için garip ve güzeldi diyebiliyorum.
Ryu Murakami içimizde sineklerin kanatlarını koparan çocuğun ölüp ölmediğini soruyor? Olağan durgun bir diller korku romanı yazmış bir yandan germiş, öteki yandan sakinleştirmiş. İçi boşalmış insanlara, marka tutkunu içi boşalmış insanlara, geceleri ortaya çıkıp varını yoğunu iki kuruş kazanmak uğruna harcayan insanlara değinmiş. Durgun ama heyecanlı bir üslûpla dile getirmiş. Tıpkı anime izler gibi okudum.
Ryu Murakami'nin asıl sorusuna gelecek olursak; kimse içindeki çocuğu öldüremez. İçimizdeki çocuk ise çok yaramazdır. Yaramaz çocuklar ise neyin doğru neyin yanlış olduğunu bilmeden hareket eder ve çevresine zarar verir. Yani kimsenin içindeki yaramaz çocuk bırakmamış olabilir sinek kanatlarını koparmayı...
Keyifle okudum. Keyifli okumalar