1992 yılında Amerika'ya gittim, New York'a gittim. New York'taki o beyazların giremediği zenci mahallesine girdik. Malcolm X ya da Mâlik El-Şahbaz'ın doğduğu semt, büyüdüğü semt. Orada bir cami var, adını Malcolm X Camii/Mescidi koymuşlar. Oraya beyazlar giremiyor, Amerika'da gerçek bu, sokağında dolaşamaz. Yani şiddet, beyazlara karşı öfke var. Ama biz Türkiye'den geldik, Müslüman'ız, elimizi kolumuzu sallaya sallaya gezdik. Camiye girdik, cum'â namazı kıldık. Caminin bütün cemaati hep zenci, 1.90 - 2 metre boyunda adamlar, başlarında beyaz takkeler... Beyaz-siyah birbirine karıştı. Sanki Bilâl-i Habeşî ile kucaklaştık, sanki onlar bir başka birisiyle kucaklaştılar. Yani orada kardeşlik duygusu fizikî her türlü ayrımcı unsûrun ötesine geçen bir duygu. Gözlerimizin önünde renkler kayboldu, tek bir şeyin ışığı, tek bir şeyin nûru kaldı karşımızda. O da nedir? Kardeşlik, iman kardeşliği. Esâsında bütün insanlar kardeştir; ama bu fıtrî eşitliğin yanına bir de izâfi olan iman ilkesi girmektedir. İkisi yan yana geldi mi çok daha muhteşem oluyor.

Sadık Kılıç