Yıllarca kitaplığımda durduktan sonra, o zamanlar niye okumadığımı okuduktan sonra çok daha iyi anladım..Anneannemi alzheimerdan kaybettiğimiz yıllardaydı sanırım..
Bir klişe olacak ama hepimiz bir gün yaşlanacağız diyerek başlamak istiyorum söze..Elbette hayatın içinde her türlü güzellik, mutluluk olduğu kadar keder, hüzün, sıkıntı ve mutsuzluklar da var..
Okuduğum bu kitapta yaşlılık hikayeleri var..Kitabın bir bölümü yazarın huzurevinde çalıştığı zamanlardaki gözlemlerinden, diğer kısmı da eş dost akrabalarından oluşan tanıdığı yaşlıların hikayelerinden oluşuyor.. son 5-10 sayfayı da kendi anneannesi ve torununa ayırarak bitirmiş. Alzheimer olan anneannesi, tıpkı benim anneannem gibi; yaşananlar aynı! gözlerim doldu elbet..o anlar canlandı gözümde... mekani cennet olsun...
Şu var ki, huzurevinde yaşayan deli dolu yaşlıların çoğu mutsuz bir yaşamdan sonra gelmiş oraya, çoğu maddi sıkıntı çekmiş; ama tam tersi durumda olan da yok değil..Evlerinde yaşayan yaşlılarsa yalnızlıktan şikayetçi..Vaso amcanın, Menekşe teyzenin hikayeleri canımı yaltı..Makbuş teyze ile gülümsedim, Güleser abla ile mutlu oldum..
Hayat seçimlerden ibaret değil, bunu anladım..nasıl yaşarsa öyle ölüyor galiba insan..
Yaşlılarla aram hep iyi olmuştur, onları anlamak adına okumak isterseniz okumanızı tavsiye ederim..
