yağdı, yağdı, yağdı.
sonra doğmadı güneş...
yine kapkaranlık kaldı dünyam.
ama gülen insanlar vardı çevrede,
galiba onların güneşi parlıyordu?
dost bir insan arandım,
omzunda ağlayabileceğim.
ben de bulamadım kimseyi,
gözyaşlarım gibi.
güvenemedim kimselere.
o zaman senin hayalinin omzuna yaslandım ve
ağladım, ağladım, ağladım.
hissettin mi ıslanan omzunu acaba?
duydun mu hıçkırıklarımı?
gördün mü umudunu yitirmiş umutsuz gözlerimi?
ve o gözlerdeki çaresiz, boş çırpınışları?