İnsanlar birbirini tanıdıkça utanacaklar
Mahrem yalanlar ürettikçe
Bozguna uğrayacak kalpleri
Aşk kendinden utanacak
Çocuklar büyümeyi reddedecek
Nehirler kuruyacak ellerinizle
Yer ve gök yalnızlığınıza gülecek
Dokunsa biri yüreğime
Kırık cam parçaları...
Kan lekeleri kimisinde
Kimisinde parmak izleri zamanın
Ve ortada suç aletince bırakılmış
Gözü dönmüş kelimeler...
Zamiri ben olan bir cümle bile kalmamalı aklında
Sana bırakacağım son şiirde gözlerin
Kutsal bir kitabın son sayfası gibi olmalı
Ekmek kadar kadar kutsal su gibi berrak
Ve ölüm gibi karanlık olmalı