Selçuk Baran Gönderileri
Selçuk Baran kitaplarını, Selçuk Baran sözleri ve alıntılarını, Selçuk Baran yazarlarını, Selçuk Baran yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.göğsünün üzerinde bir ağırlık duydu. bir şeyden korkuyordu. belki de yakalanmaktan. içinin, kendinin de bilmediği karanlık boşluklarına tıkıştırdığı, sonra işine gelmediği için kolayca unuttuğu gerçeklerden, onların ortaya çıkmasından korkuyordu
yaşama isteği. bu istek neden yüreğini kederle doldurur, zaman zaman ağlatırdı, bilemezdi
herkes mi? yok ki kimseler. çevremiz bomboş, ıssız. bir ölüler kaldı
benden geriye hiçbir şey kalmayacak
başarısız bir insan olacağım ben. hiçbir şey yapmayan. krem renkli ketenler üzerine sakız sarısı güller bile işleyemeyen. benden geriye hiçbir şey kalmayacak
yirmi birindeyim ve yaşlıyım ben, içimde
yosun tutmuş yıkıntılar
bilmiyorum, anlamıyorum. ben de mi değiştim yoksa? umudum tükendi, bitti. onun yerine bir türlü kavrayamayacağım yabancı, semsert bir acı geldi, yerleşti
önemsiz, acı çekmiş, herhangi bir kadınım ben. hoş, ne diye abartmalı, herkes kadar acı çektim. komşularım, tanışlarım, hısımlarım kadar. ne bir fazla, ne bir eksik. tartıya vurursanız, beş aşağı, beş yukarı aynıdır
suskunluğun eziyor beni, suskunluğunun göremediğim bir derinliği gizlediğine inanmam düpedüz yanılgı. boyuna ödediğim bir şey suskunluğun. suskunluğumuz bütün vazgeçişlerimizle, gereksiz katlanışlarımızla pahalıya ödediğimiz yorumlanmaz bir ağırlık
“(…) kimsenin ‘Sakın dokunma!’ diyemeyeceği bir dünya yaratmam gerekiyordu. Müziğe, edebiyata sığındım ben de.”
“Kadın olsun, erkek olsun yüreğindeki bu dipsiz tutkuyla doğuyordu insan. Sonra günlük yaşantı, çocukların önüne sürülen şekerler gibi aldatmaca değerler, bu tutkuyu öldürüyordu. Dünya, aşk tutkusunu öldürmek için örgütlenmişti sanki. Bu örgütün tuzaklarına kapılmadan, o doğal dürtüyü yaşamaya kalkışmak, bedelini ödemeye razı olmak, cesaret işiydi.“