Hayatın ortasında çocuk olmak... Hatırlıyorum; etrafımdaki her şeyin farkında olduğumu, anladığımı, değerlendirdiğimi, düşündüğümü ve dile geldiğimi. Dile gelişlerim genelde çocuksu olurdu tabii. Bir iki kelimelik cümleler ya da sorular; ama düşündüklerim, hissettiklerim omuzlarıma büyük gelirdi. Çocuklar her şeyin farkındadır. O hayal gücüyle, o çocuksu umutla etrafta dört dönerlerken olanları sindirirler, görürler, dert ederler. Ben de öyleydim. Hepimiz öyleydik.
Şeniz Baş muhteşem bir roman çıkartmış ortaya. Gülce'yi hissetmet geçmişimden çok sahneyle baş başa kalmamı sağladı. Unuttuğum, kendi acım olmasa bile etrafımda gördüğüm kilitli acıların kapılarını araladı. Bir kez daha baktım onlara: hayatlarımızdaki kahramanlara ve cellatlara.
Ve evet 'bu kadar da olur.' Hep olmuştur ve olacaktır. Anlayana.