Ebeveynler ile çocuklar arasında yaşanan nice öfkeli çatışmanın en temel nedenlerinden birisi doğru-yanlış savaşlarıdır. Bu, aslında bir imkânsızlığa soyunmaktan başka bir şeyı değildir. Neden imkânsızlıktır? Çünkü her birey (çocuklar da dahil pek tabii ki...), belirli bir olayla ilgili bir yorum yapar ve o yorumu benimser. Bireyin benimsediği ve tanışık olduğu tek mantık kendi yorumudur. Onunla yatar, onunla kalkar. Bireyin, benimsemiş olduğu mantığın "yanlış" olarak tanımlanması karşısında savunuya geçmesi beklenen bir reflekstir. Ebeveynler çoğu kez, çocukları, tercihleri dışında davrandıklarında, bunu benimsemiş oldukları mantıkları önemsiz veya yanlış gördükleri sonucuna varırlar. Ne yazık ki ilk refleks, çocuklarına, asıl onların mantıklarının yanlış olduğunu ispatlama gayreti olur. Bir yerde, onların yanlış olduğuna inanılan mantıkları dinlemez (yanlışlar niye dinlensin ki!) ve hırpalamaya çalışılarak ebeveyn "doğruları" kabul ettirilmeye çalışılır. Kuşku duyulmasın ki, aynı şeyi çocuklar da ebeveynlere karşı yaparlar...