Elleme Baba Yorgun 'un bi tık altında kalmış (bana göre) ama şahsına münhasır bir eser.Baş karakter olan çocuklukla gençlik arasına sıkışmış ufaklıkla(kasıtlı ergen demiyorum cümleyi katlediyor o kelime) kah üzülüyor kah seviniyorsunuz ,yolculuğunuz bitmiyor.Eserin sonundada bitmiyor bu arad Eserden bi iki replik iliştirip mini analizimizi bitirelim.
Tembelliğin bulaşıcı hastalık misali kente yayıldığı zamandaydık.Zırlamanın,sızlanmanın,dövünmenin faydası yoktu.
**
İnsan karşısındakinin mutlu olup olmadığını hiçbir zaman gerçekten anlayamaması hüzün vericiydi.
