Belki sondur, belki başlangıç.
Belki bir halden diğerine geçiştir.
Dünyanın çatısında,
Asya'nın kalbinde,
Yeryüzünün en ücra köşesinde..
Hemoglobin oranım yükselsin, sorun değil. Kanım pıhtılaşsın, başım dönsün, midem bulansın.
Aradığım, kilometrelerce ötedeki kulağım, hissedenim, duyanım, imkansızım değil, en yakınım ordadır belki.
Yedi
Kitabı bilmeden okunan muhteşem eserler katagorisine koymalıyım. Hakkında hiç bir fikrim olmadan rastgele bir şeçim neticesinde okumaya başladım. Okumaya başlayalı daha bir kaç sayfa olmuştu ki eser kalitesini, mükemmel sunusunu ortaya koydu. Öncelikle tasvirler, gözlemler çok başarılı. Öyle ki; eserde ifade edilen anlatımlara kayıtsız
Çok kıymetli yazarımız, Servet SOMUNCUOĞLU topçuların, popçuların, evlilik ve yarışma programlarında boy gösterenlerin kabul gördüğü toplumumuzda belki de birçok insan tarafından tanınmadan 06 Ağustos 2013 günü, İstanbul'da 49 yaşında iken bu âlemden göçtü. Kaldı ki hiçbir zaman böyle bir derdi de olmadı. Onun tek derdi TÜRK kültürüydü bu uğurda,
Bir Başucu Kitabı Daha
Kitaptan önce biraz yazardan bahsetmek istiyorum. Servet Somuncuoğlu malesef 2013'te uçmağa vardı. Belki Atlas Dergisinden bazılarınız tanıyor olabilir ama ben birçoğunuzun tanımadığını düşünüyorum. Tanıyıp tanımamak önemli değil elbette ya da bir suç değil ama ülkemiz adına bir kayıp, burdaki kusur üniversitelerimizde,
Usta yazarların dahi bazı yazıları daha öndedir. Bütün yazıların aynı yüksek yoğunlukta olması imkânsızdır. Bu eserde Akça armut isimli hikaye Servet Somuncuoğlu’nun usta hikayecili arasına dahil etmeye kâfidir. Son delikanlı ise bir dostluk yadigârıdır eserde ayrıca yazdığı hususi ve mahrem günlüklere kamuya mal olmuş bir düşünce adamı olması hasebiyle hiç müdahale edilmeden yer verilmiştir.
Kitapta yaşayan kahraman babamın kuzenidir, çocukluğumda hatıralarının yeri bambaşkadır. Bi keresinde peşinden koşarken - diğer çocuklarla- gözlerimin içine bakmıştı ve bakışları ruhumun ötesine geçmiş sebepsizce(tam sebepsizce sayılmaz utanmıştım ve uyanmıştım) hüngür hüngür ağlamıştım. Civarda herkes bilir kimsenin gözünün içine bakmaz, kimsenin elinden hiçbir şey almazdı. Uzun yıllar köhne bir hurdalıkta çadırda yaşamını sürdürdü. Oğlunun Ethem'in (Ethem Sarısülük) gezi parkında Ankara eylemleri sırasında - kör- bir polis kurşunuyla vurulmasından sonra tüm Türkiye onu tanıdı. "Maddi tıp şeytandır" diye hastanenin duvarına yazdığı yazıyla kamu malina zarar vermekten mahkemeye bile verildi. Şu cümlesinde bile ne denli büyük bir filozof olduğu anlaşılmadı. Filozof bir şamandı, geçtiğimiz yıllarda kaybettik. Kaybı çook büyük. Devr-in daim olsun Ulu Kam. Özlüyoruz ve bu kitabı okursanız felsefesini de az buçuk anlayacaksınız. Teşekkürler.
Bu kitap kitaplığımda değil açıkçası TV programı gibiydi yani kitaplarda televizyon gibi mecralardan öğreneceğiniz çok şey olmalı. Kitapların olayı bu. Onlar gizli hazinelerden oluşmalı.. Beğenmedim ben ama okumuştum..
Ne kitaptı bee!! Bir arkadaşın kitaplığında denk geldim. Nasıl kitap, ne anlatıyor vs vs derken; güzel kitap senin olsun al oku dedi. Güzel değilmiş, efsaneymiş. Kitabı ben yazsam kendime daha fazla yakın hissedemezdim. Kitap, kimi anlattı, kim anlattı, nasıl anlattı, nerde kime anlattı, neler anlattı hepsini biliyorum. O zaman niye hala kafamda soru işaretleri var? Hala daha çözmeye çalışıyorum.
Kitabın ardında yatan hikayeyi öğrendikten sonra okumaya karar vermiştim. Çok güzel ve etkileyici bir hikaye. Büyük şehirlere “megapol” deyip kendini doğaya adayan Muzaffer Sarısülük’ün asker arkadaşının ağzından bir biyografisi.
Neden Herman Hesse'nin Siddhartasi bu kadar meshur ama Gallemit bu kadar az biliniyor anlamadim! Adam resmen yaşayan Ulu Kam'mış. Bu kadar gec tanistigimiza uzuldum. Fakat kitapta şöyle bir cumle geciyordu; Ben istersem bulurum istedigimi,ama her isteyen beni bulamaz...
Bu kitabi bir psikiyatrist okusa kesin bir hastalik teshisi koyardi. Bir ilahiyatci okusa baska birşey dusunebilirdi. Herkesin kendince alacagi degisik bir eser. Tarifi yok sanki..
