Erkek kendini de görmezden geliyordu: Kendisini tamamlayan diğer yarımı yanına almadığından hayatta bir başınaydı; evrenin bütün güzelliğinin derin anlamını kendisine ifşa edebilecek doğal ve bilinçli tebessümü aptalca yadsıdığı için de zayıf ya da vahşi ama her halükarda eksik bir varlık olmayı sürdürüyordu. Hem kadın hem de erkek farklı şekillerde acınasıydı.